Nieuwe Nederlanders, in dit geval nieuwe Wageningers. Mensen, die vanuit het buitenland naar Wageningen zijn gekomen en hier hun leven verder inhoud willen geven, voornamelijk omdat zij om de een of andere reden hun vaderland moesten ontvluchten. In deze serie ‘Eigen inzet maakt het verschil’ vertellen zij hoe zij hun plek in Wageningen hebben gevonden en hoe ze op de een of andere manier hun steentje aan de Wageningse samenleving bij willen dragen. Vandaag Saleh Rahmani, afkomstig uit Afghanistan. Hij woont hier inmiddels zo’n twintig jaar.

Saleh is geboren in de Afghaanse hoofdstad Kabul. Daar woonde hij met zijn ouders, broers en zussen. Hij wilde graag studeren. Dat is hem ook gelukt. Hij werkte een aantal jaren als leraar geschiedenis en godsdienst in het middelbaar onderwijs. Maar hij wilde verder: “Het was mijn grote wens om advocaat te worden”. Hij studeerde af als jurist, maar het liep anders dan hij zich had voorgesteld. In Afghanistan is de militaire dienst een verplichting, dus gold ook voor Saleh. Hij vertelt: “Op een dag was ik met een aantal andere soldaten in een legertruck onderweg. Daar liep het verschrikkelijk mis. Wij reden op een landmijn, waarbij drie mensen gedood werden en een groep ernstig gewond werd. Ik verloop bij de klap mijn beide benen. Dat veranderde mijn leven drastisch”. Zijn ambitie om advocaat te worden moest hij noodgedwongen opgeven.

Hij wist, dat hij actief moést en wilde blijven. “Zonder benen was het een zeer zware tijd, waar ik mee te stellen had”. Hij kreeg in Afghanistan twee protheses aangemeten. Vervolgens kon hij aan de slag als leraar. Door de Taliban werd de situatie in die tijd ook al steeds moeilijker gemaakt, met name voor vrouwen en meisjes was het zwaar. “Dat vond ik verschrikkelijk om mee te maken, daar wilde ik graag iets aan doen. Toen ben ik bij mij thuis stiekem les gaan geven aan meisjes en vrouwen, iets wat ten strengste verboden was. Helaas kwam de Taliban daar achter en toen was er voor mijn geen enkele uitweg meer. Ik moést vluchten”. Saleh vluchtte met zijn gezin naar Pakistan. Vervolgens ging hij door naar Nederland. Via Zevenaar en Nijmegen kwam hij na een proces van vijf jaar naar Wageningen, waar een verblijfsvergunning en een woning werden geregeld. “Het was een zware tijd, maar vanaf het begin voelden wij ons thuis in Wageningen, dat meen ik echt! Mijn vrouw en kinderen voelen zich hier ook helemaal op hun gemak. Mijn wortels liggen natuurlijk in Afghanistan, dat is  een gegeven. Maar mijn kinderen hebben dat niet meer. Toen, maar zeker nu helemaal, was Afghanistan geen democratie, het is niet mogelijk om als vrij mens daar te leven. Natuurlijk is het mijn droom om ooit in een vrij Afghanistan te kunnen leven, maar dat zit er natuurlijk helemaal niet in. Dat gevoel van volledige vrijheid voelen wij hier in Wageningen!” Saleh Rahmani zit in Wageningen niet stil. Hij heeft onlangs twee moderne beenprotheses aangemeten gekregen, waardoor het lopen hem goed af gaat.

Hij is actief in het bestuur van de Wageningse moslimgemeenschap en is in vaste dienst in een Wageningse winkel. “Ik help nieuwkomers om goed te integreren in de samenleving: “Ik voel de behoefte om voor de Wageningse gemeenschap iets te kunnen doen. Dat zie ik als een voorrecht”.