Nieuwe Nederlanders, in dit geval nieuwe Wageningers. Mensen, die vanuit het buitenland naar Wageningen zijn gekomen en hier hun leven verder inhoud willen geven, voornamelijk omdat zij om de een of andere reden hun vaderland moesten ontvluchten. In deze serie ‘Eigen inzet maakt het verschil’ vertellen zij hoe zij hun plek in Wageningen hopen te vinden en hoe ze op de een of andere manier hun steentje aan de Wageningse samenleving bij willen dragen.

Vandaag Salman Roshan, afkomstig uit Afghanistan. Als puber werd hij in 2013 gedwongen om zijn geboorteland te ontvluchten. “Voor geld kun je in Afghanistan alles. Ik zag, dat een steenrijke, belangrijke man dingen doen, die absoluut niet kunnen. Ik vertelde dat aan anderen en al gauw kwam hij erachter, dat het van mij kwam”.

Lang verhaal kort. Het gezin van Salman kwam hierdoor in de grootst mogelijke problemen in een land waar het al niet makkelijk loopt. “We waren bang dat er iets met ons zou gebeuren. Daarom vluchtten we met elkaar naar Iran, waarna ik in 2013 in Nederland terecht kwam als enige van ons gezin. Ik was eenzaam, vond het zwaar, ik was angstig, begreep de taal niet. Ik kwam in het asielzoekerscentrum terecht, waar ik positieve herinneringen aan heb”.

Salman werkte in Afghanistan samen met zijn moeder, die kleermaker was, een passie die hij nu in Wageningen professioneel beoefent. “Toen ik hier was ging ik naar school, maakte veel contact met anderen. Ik wil heel graag hier blijven. Ik heb de internationale schakelklas in Maastricht gedaan, vond een studio, heb in de horeca gewerkt en ik volgde een sportopleiding bij het CIOS”. Hij werkte in een kledingatelier en sportte veel.

Sinds juli van dit jaar woont Salman Roshan in Wageningen. Hij werkt in De Gouden Schaar, de zaak waar je kleding kunt laten herstellen. “Ik ben hier terecht gekomen via een vriend uit Rhenen. Ik mis mijn moeder enorm, ze zou trots op me zijn, maar het is voor haar onmogelijk om hier te komen. We skypen bijna dagelijks met elkaar”.

Salman kijkt vooruit: “Mijn toekomst ligt echt in de kleding! Heel graag droom ik ervan om een eigen kledinglijn te ontwikkelen, want ik vond het fijn om mensen heel mooi en tevreden te maken. Ja, in Wageningen voel ik me helemaal vrij en veilig. Je kunt hier zeggen wat je wilt, wat absoluut niet kon in Afghanistan. Het grote verschil met daar is, hier kunnen zeggen en doen wat je wilt. Ik wil hier in Wageningen een goed mens zijn, dat zich nuttig kan maken voor de samenleving. Dan vind ik ook heel mooi het internationale karakter van deze stad. De hele wereld is hier bij elkaar in één stad!”

Salman gunt iedereen een goed, vrij en actief leven: “Ik ben ook een mens, we zijn allemaal overal gelijk. Helaas heb ik niet het geluk gehad om hier geboren te worden..!”

Nieuwe Nederlanders, in dit geval nieuwe Wageningers. Mensen, die vanuit het buitenland naar Wageningen zijn gekomen en hier hun leven verder inhoud willen geven, voornamelijk omdat zij om de een of andere reden hun vaderland moesten ontvluchten. Hier vertellen zij hoe zij hun plek hier hopen te vinden en hoe ze op de een of andere manier hun steentje aan de Wageningse samenleving bij willen dragen.

Vandaag: Tareq Salah Aziz, afkomstig uit Jemen. Hij is er geboren en getogen. Hij was docent aan de universiteit in de hoofdstad Sanaa. “Vanwege de oorlog in Jemen was ik over heel veel zaken kritisch. Dat uitte ik op facebook”. Dat bracht hem direct in de problemen. Hij werd ondervraagd over waar hij wel mee bezig was en dus werd de grond te heet onder zijn voeten. “Ik besloot te vluchten, ik moest mijn auto, alles, achterlaten. Via Aden kwam ik terecht in Maleisië, daar kon ik zonder visum naar toe”. Daar kon hij zijn studie vervolgen. Vanwege de coronapandemie verloor hij er zijn baan. “In Nederland woonden vrienden van mij. Ik ben daarom hier gekomen in een land met in Wageningen, van horen zeggen, de beste universiteit. Ja, ik heb geluk gehad dat ik hier nu mag zijn”, aldus Tareq. Hij mist zijn familie: “Ik bel ze elke dag. Mijn vader is vorig jaar overleden, daar kon ik niet bij zijn. Ik mis mijn land, ik heb daar alles en ik had mooie plannen voor een mooie toekomst als docent hydrologie aan de universiteit. Tja, wanneer ze het heel zouden laten, zou Jemen een prachtig land zijn…” Nu is hij in Wageningen. De wens van Tareq Salah is om hier aan de slag te gaan aan de universiteit: “Ik wil zo graag bij de WUR werken, maar dat heeft tijd nodig. Ja, ik voel me hier goed”. 

Buddy

Om snel te kunnen integreren heeft hij zich aangesloten bij het ‘buddy to buddy’-project, waarbij nieuwe Nederlanders gekoppeld worden aan iemand anders om je nieuwe stadsgenoten te leren kennen, opdat iedereen een volwaardige plek in zijn nieuwe woonplaats krijgt. In zijn geval werd Tareq gekoppeld aan Aletia Shaw, woonachtig in Wageningen en afkomstig uit het Engelse Bristol. Aletia: “Ik zit in dit project, dat mijn wereld hier enorm heeft vergroot, want er is hier een heleboel te ontdekken. Ik heb vanaf mijn begin hier direct gewerkt aan integratie. Je leert meer -Nederlandse en buitenlandse- vrienden kennen en je leert de cultuur hier kennen. Het bevalt mij hier geweldig, er is een boel te ontdekken en ik hoop Tareq daarbij flink op weg te kunnen helpen! Gelukkig is hij heel gemakkelijk in het maken van contacten”. Over zijn toekomst zegt Tareq: “Ik hoop mijn studie hier te kunnen oppakken. Ik wil graag terug naar Jemen, maar dat zit er niet in. Ik voel me hier heel vrij en ik werd hier direct heel positief ontvangen door veel mensen. Met mijn opleiding hydrologie wil ik Nederland graag verder helpen op het gebied van de waterhuishouding, want dat is hier een groot probleem geworden”. Tareq Salah Aziz: “Ik hou hier van deze fietsende samenleving, waar ’s avonds alle gordijnen gewoon open blijven! Je kunt bij iedereen dan gewoon naar binnen kijken!”